«Басы ауырып, балтыры сыздамайтын» адам жоқ, сірә. Ауыра қалсаң баяғыдай бақсы жағаламай, жаныңды уысыңда ұстап дәрігерге денсаулық датын жеткізуге тұра жүгіресің. Жаның тыныш болса «Құдай сақтасын осылардан» деп әшейінде ат тоныңды ала қашатын ақ халаттылар алдына өзің қалай жетіп барып, жалынышты үнмен жағдайыңды жіпке тізгендей баяндап, науқасыңа наз айтып, дәрігерге араша түсші айналайын деп ағыңнан жарылып отырғаның.
Күнделікті тынымсыз тірлікте денсаулықты екінші, тіпті үшінші сатыға ысырып қойып, тек ана дүниеге «спрәпке» дайындалып, мөрі ғана қойылмай тұрғанда аурухана адресін іздеп барамыз. Бұл бір шырылдаған шындық. Осындай жағдайлардың бірі біздің де бастан өткен-ді.
Алдымен кезекте тұрып, өз жағдайымның мүшкіл екенін білген соң көзім қызарып, қара өңім бозарып, бұрыннан таныс, аға деп құрметтейтін дәрігерге жетіп бардым. Ұлты әзірбайжан жігіт ағасы бағыма қарай кабинетінде екен. Бір жапырақ қағазымды көрсетіп, батпандай жағдайымды айттым. Реті келсе жылдамырақ емдеп, жұмысыма шыға берсем, деген өтінішімді де жеткіздім. Қазақшаны бізден жақсы білетін дәрігер әдетінше сабырмен сөйлеп, мені де соған шақырып, одан кейін хирургия бөліміне барып, қажетті ем-дом алуымды ұсынды. Хирургия дегенді естігенде әдетте тікірейіп тұратын төбе шашым өз қалпын бұзбаса да, көңілім селт етіп қалғаны рас. Ең ауыр науқастар жататын, бір ғимаратта орналасқан жан сақтау мен хирургия бөлімі өмір мен өлім айқасының алаңы іспеттес. Мұндағы дәрігерлер мен медбикелердің күнделікті еңбегі ерен деп айтудың өзі жеткіліксіз. Ерлік десек қана жарасатын сияқты. Бірінші дәрежелі хирург дәрігер Нұрлан Жатқымбаев қазақтың қарапайым жігіті. Шұғыл қабылдау бөлімінде бірінен соң бірі келіп жатқан науқастарды қабылдай жүріп, маған да уақыт тапты. Жағдайымның жақсы емес екенін «қажетті тексерулерден өт» деген сөзінен емес, көзінен ұққандай болдым. Көп ұзамай №10 палатаның төргі төсегінде «ал, кеттік операцияға» деген сөзді күтіп, көзім бақырайып жаттым. Қасымда жатқан көршілерім аздап сөзге тартқанымен, көңілім біздің палатадан бірнеше қадам жерде орналасқан операция жасау блогында. Осылай екі күн өте шықты. Өте шұғыл болмаса, операцияға мықтап дайындап алады екен. Оны жанымыздан шықпайтын медбикелерден білдім. Бүгін ұлты түрік Надиш апай қашып кеткен тамырымды таппай, инесімен білегімді піскілеп жатқанында айтты. Арнайы ілгішіне асып қоятын сұйық дәрі тамырыңа тарап біткенше мазаң кетеді. Оның әр тамшысын санап, арасында мызғып кетіп, әйтеуір соңына жетесің. Медбикелеріміздің бірі Гуля апай. Ұлты қырғыз. Қолы жеңіл, инені сырт еткізіп салғанда жамбасыңды сипалап қала бересің. Қиялыммен талай жерді шарлап келе жатқан кезім еді «Пәленшеев, операция залына» деген сөз миымды тесіп өткендей болды. Ұзатылған қыздай сызыла басып, дұғаларымды сыңсу әніне қосқандай, сүйретіле кете бардым. Жанымда жатқан палаталастарым «артыңа қарама» дегендей көздерімен шығарып салды. Әрдайым теледидардан көретін, өмірі кіріп көрмеген операция залында әдемі музыка ойнап тұр. Ай-күні толып босанатын әйелдей медбикелер көрсеткен ота жасау столына барып қонжидым. Өзі ет-жеңді келген, орыс ұлты айтатын «шапқан атты ағымында тоқтататын» анестезиолог Светлана апайдың «тихо» деген сөзінен кейін дәрісіз-ақ денем жансызданып қалғандай. Украин ұлтының өкілі, медбике Олеся «не бойтесь» деп мені сабырға шақырғанымен, жүрек құрғыр минутына 190 рет ұрып, сыртқа шыға тұрайыншы деп сұранғандай болды. Мен дайын болғанда киген киімі жапонның нинзясына ұқсайтын Нұрлан дәрігер де келіп жетті. Бес қаруын бір түгендеп, маған қарап бір әзілдеп алған Нұрекең жұмысқа, ал мен ұйқыға кірістім.
«Жан сақтау» бөлімінде аздап тұрақтаған мені көп ұзамай Надиш апай дөңгелегі бар төсекпен дырылдатып әкеліп №10 палатадағы құтты орныма жайғастырды.
Бәйек таптырмайтын науқасым аздап басылғаннан кейін жаныңдағы көршілеріңмен әңгімені жібересің. Әзірбайжандық Магамед аға кәнігі балықты, қазақшаңмен орысшаңды араластыра соққанда ауызыңдан суың ағып тыңдайсың әңгімелерін. Одан әріде дүнген ұлтының өкілі Губар жатыр. Сөзге аса жақын емес. Үшінші төсекте Магамед ағадан балықшылығы бір де кем емес дядя Ваня балыққа кетіп бара жатып, науқастанып, осы жерден бірақ шыққанын бүгін тағы әңгіме қылып отыр. Бірдеңе білгішсініп мен де қосылып қоямын сөзге. Сөзімізді күніне үш-ақ нәрсе бөледі. Біріншісі, сыңғырлай келетін капельницалар мен білек пен жамбасқа тыныштық бермейтін инелер, одан кейін «оббееед» деген әдемі сөз және түскі ұйқы. Болды. Қалған уақытта небір қызықты оқиғаларға құлағыңның құрышын қандырып жатқаның. Қасымдағы бойдақтар қылмың-қылмың еткен, ұлты өзбек медбике Назира тұрмыста болып шығып, біразының көңілі су сепкендей басылғаны да әлі есте. Қай тілде сөйлесең де өз еркің. Барлығына ұғынықты, түсінікті. Сөмкеге салынған сәлемдемелерді бір-бірімізге бөлісіп, ауырсынғандардың жағдайын сұрап, қиналып бара жатса медбикелерді шақырып беру қалыпты әдет. Сен орыссың немесе дүнгенсің деп жатқан ешкім жоқ. Бұл біздің ғана еліміге тән жақсы қасиет болса керек. «Ынтымағы жарасқан ел» деп бекерге айтылмайтыны да осыдан болар.
Жыл сайын Қазақстан халқы Ассемблеясында айтылып жатқан сөздер, ұрандар, бірлік туралы биік мінберден төгілген әңгімелер бізде ешқандай түсіндірусіз-ақ іске асуда. Ол осындағы сан түрлі халықтың қанына сіңіп кеткен. Ешқандай жөн сілтеусіз-ақ бірлігіміз жасай берсін, ынтымағымыз арта берсін, деп тілейміз. Өйткені біз бір Отанның баласымыз.
Ал ауруханадан шыққаннан кейін ұлты күрд, көпшілікке танымал таксист Юнус ағаның ескі көлігіне отырып үйге қайттым. Ал, үнемі темір тұлпарының асты-үстіне шығып, май-май болып жүретін көрші Сережа анадайдан мені көріп, аман-есен келгеніме қуанышты екенін білдіріп жатыр. Құдайы көршім Сережаның әкесі орыс, ал анасы қазақ.
Жандос ОМАРОВ
