Уақыт өтеді. Жеңіс күні тарих тереңіне кетіп барады. Алайда бұл күннің естелігі тек қазіргі ұрпақ үшін ғана емес, болашақ ұрпақ үшін де аса маңызды. Себебі бұл — халқының Отанға деген адал қызметінің жарқын үлгісі. Сол миллиондаған ержүрек жандардың қатарында біздің аталарымыз бен әжелеріміз де болды. Оларды еске алу — біздің адамгершілік әрі азаматтық парызымыз.
Ұлы Отан соғысы жылдарында Қордай жерінен майданға 10 734 адам аттанды. Олардың төрт мыңнан астамы майдан даласында қаза тауып, хабарсыз кетті. Олар соңғы демі қалғанша антына адал болып, Отанын жан аямай қорғады.
Солардың бірі — Қордай ауданының тумасы НИКОЛАЙ НИКОНОРОВИЧ БЕЛАШОВ. Ол көрсеткен ерлігі үшін Кеңес Одағының Батыры атағына ие болды. Оның ерлігі ел тарихында алтын әріппен жазылып қалды. Бірақ бұл оқиға ең алдымен оның қызы Валентина Николаевна Щербакованың жүрегінде терең із қалдырды. Әкесінің батырлығы — оның мақтанышы әрі жүрек жарасы.
— Әкемнің жылуы өмір бойы жетіспеді, — дейді Валентина Николаевна көзіне жас алып. — Есейе келе түсіндім: оның ерлігінің артында Отанға деген махаббат пен ерік-жігер тұр.
Оның әңгімесі — мыңдаған соғыс балаларының тағдырымен ұқсас. Әкесі майданға аттанғанда, ол небәрі бес жаста болған, інісі үште. Анасы әкесінің қаза тапқанын айтуға ұзақ уақыт батылы жетпеген. Валентина оны әлі тірі, жаудан қорғап жүр деп сенген. Бір күні анасы «алтын кітаппен» келіп, жылап тұрғанын көреді. Сол күні олар әкелерінің ерлігі туралы алғаш естіді.
— Кейін білдік: әкем соңғы гранатасымен жаудың техникасын жойып, өзі де ерлікпен қаза тапқан. Немістер Мәскеуге 18 шақырым қалғанда, оқ-дәрі таусылып, танктер келе жатқанда, ол соңына дейін шайқасқан екен.
«Алтын кітап» — мүмкін медаль немесе арнайы шығарылған басылым — сол күйі жоғалған. Кім алып, қайда кеткені беймәлім. Бірақ олардың отбасында бұл ерлік мақтан үшін айтылмаған. Олар қарапайым өмір сүрді. Валентина Николаевна тоғыз жасынан бастап сиыр сауып, еңбекке араласқан.
— Бала күнім болмады деуге болады. Біз бәріміз еңбек еттік. Басқа амал болмады, — дейді ол.
Майданға кеткен он мыңдаған ер азаматтың орнын аудан бойынша әйелдер, жасөспірімдер мен балалар басты. Олар астық пен темекі өсіріп, мал фермаларында еңбек етті. «Барлығы майдан үшін, барлығы Жеңіс үшін!» деген ұран өмірдің мәніне айналды.
Валентина Николаевна өмір бойы еңбектеніп, жақындарына қамқор болды. Тоғыз бала тәрбиелеп өсірді, немерелерін бағып-қағып, үлкен жүрегімен бәріне мейірім төкті. Қызы қайтыс болғаннан кейін, еш ойланбастан немерелерін өз қамқорлығына алды.
